Naimski Michał (1842–1915), rolnik, działacz rybacki. Ur. 27 IX w Warszawie, był synem Ludwika i Julii z Szymanowskich. Gimnazjum ukończył w Warszawie. Brał udział w powstaniu styczniowym 1863 r. i musiał emigrować do Francji. W r. 1864 wstąpił na wydział filozoficzny uniwersytetu w Monachium, gdzie pod wpływem wykładów prof. K. Fraasa zainteresował się rybactwem. W n. r. przeniósł się na akademię rolniczą w Hohenheimie koło Stuttgartu, którą ukończył w r. 1868. W l. 1868–70 odbywał praktykę rolniczą w majątku Władysława Niegolewskiego Morawice (w Poznańskiem), gdzie zapoznał się bliżej z gospodarstwem rybnym. W r. 1870 przeniósł się do Galicji i objął w dzierżawę na 24 lata majątek Spytkowice koło Oświęcimia, liczący ok. 140 ha powierzchni stawowej, własność Adama Potockiego. N. powiększył dwukrotnie gospodarstwo stawowe i postawił je na wysokim poziomie. W r. 1889 objął stanowisko generalnego pełnomocnika dóbr zatorskich koło Oświęcimia, należących do Augusta Potockiego, i pełnił tę funkcję do końca życia. Gospodarstwo było zaniedbane i zadłużone, hodowla ryb prowadzona wg przestarzałych metod systemem pięcioletnim na ok. 700 morgach użytecznej powierzchni stawowej. W ciągu kilku lat N. zreorganizował całość gospodarstwa. Przede wszystkim zaprowadził wielokilometrową sieć kanałów nawadniających stawy oraz wałów chroniących przed zalewem okoliczne pola, a także założył wiele nowych stawów.
N. był twórcą oryginalnego systemu sadzawek zimowych z kratą (zimochowów), które umożliwiały odłowy pod lodem. Za system ten oraz za opis gospodarstwa stawowego w Zatorze i Spytkowicach otrzymał Grand Prix na międzynarodowej wystawie w Paryżu w r. 1900. Równocześnie wprowadził trzyletni okres odchowu ryb, opierając się na nowoczesnych doświadczeniach słowackiego działacza na polu rybactwa Tomasza Dubisza, polegających na wielokrotnym przesadzaniu ryb do stawów o coraz lepszych warunkach żerowiskowych, co znacznie skracało okres produkcyjny. Wprowadził też systematyczne przeorywanie stawów. Wyeliminował z hodowli dzikie gatunki ryb, wprowadzając szlachetne, głównie karpia królewskiego. Brał udział w zarybianiu wód publicznych narybkiem karpia i innych ryb. W późniejszym okresie zastosował sztuczne żywienie ryb za pomocą łubinu, kukurydzy, mączki mięsnej itp. Dzięki N-emu gospodarstwo zatorskie przed pierwszą wojną światową obejmowało już 2 500 morgów i 181 stawów i było największym w Galicji, a drugim po czeskiej Trzeboni w całej monarchii austro-węgierskiej. W r. 1894 zostało ono odznaczone złotym medalem na wystawie krajowej we Lwowie. N. w porozumieniu z Krajowym Tow. Rybackim zorganizował w Zatorze jednoroczne i dwuletnie stałe kursy dla stawowych oraz przyjmował na praktykę absolwentów studiów rolniczych z Polski i zza granicy.
Ogłosił w „Okólniku Rybackim” kilka niewielkich artykułów dotyczących m. in. stanu gospodarstwa w Zatorze (1904 nr 72) oraz żywienia i wychowu karpi w stawach (1902 nr 58). N. przyczynił się do rozwoju i podniesienia gospodarki stawowej w całej Małopolsce. Był członkiem Wydziału oraz członkiem honorowym Krajowego Tow. Rybackiego. Pracował społecznie w wielu towarzystwach powiatowych, których był twórcą i prezesem. Zmarł 10 V 1915 w Zatorze i został pochowany na miejscowym cmentarzu.
Z małżeństwa z Anielą z Nostitz Jackowskich miał N. syna Ludwika oraz córki: Marię, Janinę i Zofię.
Brzozowski S., Tobiasz M., Z Dziejów rybactwa małopolskiego, Studia i Mater. z dziej. Nauki Pol. S. B. Z. 9, W. 1964 s. 66–8 (fot.); Remer E., Gospodarstwo stawowe w dobrach zatorskich. Krajowe Towarzystwo Rybackie w Krakowie, „Okólnik” 1898 nr 35 s. 16–36; Rozwadowski J., Pamiętnik 25-letniej działalności Krajowego Tow. Rybackiego w Krakowie, „Okólnik Rybacki” 1904 nr 72 s. 213–54 (fot.); – „Przegl. Rybacki” R. 2: 1929 nr 12 s. 743–8 (fot.); – Parafia w Zatorze: Księga zgonów: – Informacje wnuka Michała Naimskiego w Londynie oraz Zootechnicznego Zakładu Doświadczalnego w Zatorze.
Ligia Hayto